چین و روسیه در نشست اخیر شورای امنیت با استفاده از حق وتو مانع از تصویب قطعنامه علیه دولت سوریه شدند.

قطعنامه ضد سوریه با وجود داشتن اکثریت رای موافق در شورای امنیت (9 رای موافق)، به دلیل رای مخالف و وتوی دو عضو دائم یعنی چین  و روسیه، به تصویب نرسید.

این قطعنامه ضد سوریه به دلیل  سرکوب های خونین اعتراضات مردمی در سوریه، راه را برای اعمال تحریم های جدید علیه این کشور باز می کرد.

با این حال این قطعنامه برای جلب رضایت روسیه وچین، بارها از شدت آن کاسته شد ولی همین قطعنامه هم نتوانست در شورای امنیت صادر شود.

با وجود سرکوب شدید اعتراضات مردمی در سوریه در 7 ماه گذشته که تاکنون حدود 3 هزار کشته بر جای گذاشته ولی شورای امنیت به دلیل مخالفت شدید چین و روسیه از صدور حتی یک قطعنامه در محکومیت حکومت سوریه باز مانده است.

شورای امنیت در هفت ماه گذشته تنها موفق شد یک بیانیه غیرالزام آور درباره سوریه منتشر کند.

این در حالی است که روسیه و چین برای پرونده هسته ای ایران در شورای امنیت تاکنون نه تنها از رای مخالف و حق وتو استفاده نکرده اند بلکه به رغم مخالفت های اولیه، رای آنها به افزایش تحریم ها و فشارها علیه تهران، مثبت بوده است.

این سئوال هم اکنون به وجود می آید که چرا روسیه و چین برای حمایت از دمشق در چنین شرایط سختی، از رای مخالف و حق وتو استفاده می کنند و مانع از تایید قطعنامه در شورای امنیت می شوند ولی از چنین شیوه و رویکردی در برابر اقدامات ضد ایرانی شورای امنیت خودداری می کنند؟

چرا روسیه و چین قطعنامه های شفاف افزایش تحریم های شدید علیه ایران را تایید و به آنها رای مثبت می دهند ولی در مقابل قطعنامه ای که تهدید به اعمال تحریم علیه سوریه می کند؛ از رای وتو استفاده می کنند.

این سوال زمانی جالب تر می شود که بدانیم به دلایل زیر وتو کردن قطعنامه های ضد ایرانی در شورای امنیت برای روسیه و چین نسبت به قطعنامه های ضد سوریه، راحت تر است.

اولا: برنامه هسته ای ایران و آدم کشی حکومت سوریه و سرکوب شدید مردم معترض در این کشور غیرقابل مقایسه اند و افکار عمومی نسبت به صحنه های کشتار در سوریه که هر روز از شبکه های تلویزیونی مختلف پخش می شود حساسیت بیشتری دارند.

ثانیا: ایران با تولید روزانه حدود سه و نیم میلیون بشکه نفت به عنوان دومین تولید کننده بزرگ در سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) اقتصادی به مراتب بزرگتر از سوریه (با تولید نفت روزانه کمتر از 400 هزار بشکه ) دارد.

ثالثا: حکومت ایران از ثبات و ماندگاری قابل قبولی برخوردار است ولی در مقابل، حکومت سوریه در آستانه سرنگونی یا انزوا و تضعیف کامل قرار دارد.

رابعا: ایران در همه زمینه ها نسبت به سوریه ثروتمندتر و از موقعیت مهمتری برخوردار است و در طول 30 سال گذشته نیز انواع و اقسام امتیازات را به دولت های پکن و مسکو داده است.

این در حالی است که سوریه خود یکی از کشورهای مورد حمایت ایران است.

خامسا: در حالی که جنگنده های اسرائیل در سال 2007 ضمن پرواز بر فراز کاخ ریاست جمهوری سوریه در حومه دمشق، تاسیسات هسته ای این کشور را نابود کردند و برنامه هسته ای سوریه متوقف شد ؛ رژیم تل آویو تاکنون قدرت حمله نظامی منجر به توقف فعالیت های هسته ای ایران را نیافته است.

باز این سوال مطرح می شود که چرا روسیه و چین با این همه همکاری های نظامی اقتصادی امنیتی و ... با ایران از خرج کردن برای تهران در شورای امنیت خودداری می کنند و چنین هزینه هایی را برای هم پیمان سوری خود ارائه می کنند؟